In sommige culturen is het een normale vraag om te vragen waar je vandaan komt zonder negatieve gedachten. Het is ook normaal om te vragen wie je vader is, wie je moeder is. Mensen willen weten waar je roots liggen.
Als Marokkaans-Nederlandse vrouw heb ik dit soort vragen vaker gehoord van mensen uit de Marokkaanse gemeenschap dan van mijn Nederlandse medeburgers. En ik weet ook dat dit in veel andere migranten culturen voorkomt. En ik weet ook dat veel mensen dit soort vragen beu zijn. En ik haatte ze ook altijd, omdat ik dacht dat het mij helemaal niet definieert. Mijn wortels zijn zo ver weg en het is belangrijk om elkaar als mens te zien. Ik zag het als iets dat ons tartte en daarom konden dit soort vragen me boos maken. En het maakt nog steeds veel mensen boos. Ik geloof in eenheid. Dat we één zijn en dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt en waar de wortels zijn. Maar…
Hoe ouder ik word, hoe meer ik heb geleerd dat onze wortels zo belangrijk zijn om te groeien en voor veel immigranten over de hele wereld die hun huis moesten verlaten, hun wortels om welke reden dan ook, is het belangrijk om verbonden te blijven met je wortels, ze te eren en te slagen ze doorsturen naar de volgende generatie. Dit is belangrijk omdat ze dus wortel schieten in het land van bestemming.
Ik zal je vertellen waarom ik van gedachten ben veranderd.
Ik heb mijn wortels nooit ontkend, maar het was moeilijk om op te groeien in een samenleving die je blijft vertellen om te integreren en zoveel mogelijk deel te nemen. En dat deed ik, bekijk mijn CV meer eens. Maar soms voelde het nooit goed genoeg, ik heb nooit een echte en eerlijke kans gehad om hier nieuwe wortels te vinden. Ik neem het niemand kwalijk, op een manier die we allemaal zijn vergeten hoe belangrijk dit deel van ons wezen is.
Aan de andere kant had je de Marokkaanse gemeenschap die ook veel verwachtingen had en heeft van een vrouw en velen van hen zijn erg stereotype. Terwijl je probeert het beste van beide te maken, kom je in niemandsland terecht. Dit geeft zoveel veranderingen maar ook veel of misschien meer uitdagingen. Niemandsland voelt alsof je bij elk land en elke cultuur hoort, maar tegelijkertijd voelt het als geen van hen. En ja, het is waar en ik geloof nog steeds en ik ben ervan overtuigd dat we één zijn en dat we allemaal mensen zijn. Daarom geloof ik niet in nationale grenzen of vlaggen omdat ze ons hebben gedoken.
Naarmate ik ouder word en nog steeds gedreven wordt door mijn geloof in eenheid, liefde en vrede, ontdekte ik dat we zo verdeeld zijn als we in deze wereld zijn, omdat we verloren wie we zijn, waar we vandaan komen en waar onze wortels liggen zijn. Ik raak betrokken bij veel gesprekken over diversiteit en inclusie en ook bij veel over klimaatverandering en duurzaamheid. Ik heb gemerkt dat ik van mening ben veranderd, de manier waarop ik bij deze gesprekken betrokken raak omdat ik de dingen nu van een dieper niveau zie. Niet vanuit een ander perspectief maar op een dieper niveau, want dit gaat diep! En om eerlijk te zijn, veel conserveringen, vergaderingen, projecten voelen platonisch aan, niet echt of de reden voor hun bestaan is het bedrijfsmodel erin en de hoeveelheid geld die rondgaat in deze onderwerpen. Ik heb er mijn nieuwe missie van gemaakt om mensen bewust te maken om dieper te kijken en dit allemaal op een dieper niveau aan te raken. Geen maskers en zeker niet voor de geldwinst, gewoon omdat we terug kunnen naar onze kern.
De dorst en het verlangen naar wereldvrede en wereldliefde daagt me uit sinds ik een jong kind was. Ik kon de vreselijkheid van oorlogen niet begrijpen, ik kon de haat van mensen jegens anderen niet begrijpen en ik kon het ook niet begrijpen wanneer religies zoveel oorlogen brachten, zullen ze het hebben over liefde en God. Zelfs tussen dezelfde religies of verschillende stammen tussen één land, ik kon en kan dat nog steeds niet in mijn gedachten krijgen. Veel mensen hebben geprobeerd me te vertellen mijn droom op te geven omdat Worldpeace nooit heeft bestaan, dat het nooit zal bestaan en dat ik moet proberen een normaal leven te leiden. Wat dat ook mag zijn. Zoals ik al zei heb ik deze dorst en verlang ik al sinds ik een jong kind was. Het daagde me meer uit dan ik me ooit kon voorstellen, en ik was hier nooit op voorbereid (misschien in een vorig leven?). Ik heb geprobeerd een normaal leven te leiden en het werkte niet voor mij. Dat kind in mij heeft me nooit verlaten. Ik heb geprobeerd om naar haar te luisteren, maar ook om haar een tijdje in bedwang te houden. Maar ze bleef me porren totdat ik me overgaf. Ze bracht me bij veel mensen, bij veel mooie gesprekken die me geweldige inzichten opleverden. Ze bracht me van imams, priesters, sjamanen naar politici, wetenschappen en ondernemers. Ze liet me onderzoek doen en mijn eigen geloofssystemen, samenleving, land en wereld waarin ik ben opgegroeid uitdagen. Geloof me als ik zeg dat ik hiervoor rivieren heb geroepen, geloof me als ik God heb gesmeekt om deze wereld te begrijpen en hoe ik kan dien de mensheid. Ik heb deze dorstige last gedragen zonder enige routekaart. Maar het kind in mij leidde me en ze bracht me terug naar waar ik moest beginnen. Het kind dat mij altijd onbevooroordeeld hield en soms voor veel mensen erg naïef.
Weet je waar ze me naartoe bracht? Ze bracht me terug naar mijn roots. Meer dan ooit heb ik mijn Amazigh-wortels omarmd. Ik ben opgegroeid met deze rijke cultuur, de taal, de inheemse wijsheidsparels die erin zitten. Maar ik ben opgegroeid in Nederland, wat betekent dat zelfs ik zo dichtbij was dat wat mijn ouders doorgaven, ik niet volledig omarmde. We zijn vertrokken, zoals de meeste Marokkanen in de westerse wereld, omdat we daar niet de beste economische toekomst hadden. Elke zomer daarheen gaan herinnerde ons eraan waarom het beter was om te vertrekken. Maar nu ik ouder word en me meer bewust word van klimaatverandering, de voedingsindustrie en dat ik met zoveel mensen werk (als oprichter van het Rolmodellen Bureau en coach) heb ik geleerd welke rijkdom we achterlieten en we verloren tegen de tijd dat we zijn hier.
De Amazigh-cultuur is vol en rijk aan wijsheid over hoe je je kunt verenigen, hoe je de natuur kunt herstellen en hoe je één kunt zijn met de natuur. Door onze wortels, onze aard, onderweg te verliezen, vergeten we wie we zijn, wie de ander is en de hoeveelheid kennis die de oude stammen voortzetten. Ik moest mijn wortels en stam opnieuw ontdekken en dat innerlijke kind bracht me daar ook om een reden.
De hereniging met mijn Amazigh-wortels zorgt ervoor dat ik sterker ben dan ooit en dat ik vanaf hier tot mijn roeping nog krachtiger kan werken. Hoe vreemd is dit na meer dan 30 jaar in Nederland te hebben gewoond en zo actief te zijn voor onze Nederlandse samenleving (en vele subculturen), voelde ik onlangs dat ik eindelijk ook hier wortel kan schieten. Beter laat dan nooit, dus nu kan mijn zoon er ook beter van profiteren dan ik. Het klinkt misschien alsof ik mijn wortels heb ontkend, maar dat bedoel ik niet. Het is anders wanneer je het op een dieper en spiritueler niveau omhelst en erkent. Het klikte gewoon in stukjes als een puzzel.
Mijn moeder en vele andere Marokkanen, lees Amazigh, vrouwen dragen zoveel wijsheid over hoe ze met de natuur moeten leven en herstellen en Moeder Aarde kunnen helpen genezen (en onszelf genezen). Een tijdje geleden begon ik te leren over de natuur, hoe ze werkt. Ik vraag mijn moeder om haar wijsheid en kennis met mij te delen. Soms sluit ik gewoon mijn ogen om te onthouden wat ze ons dacht toen we jonger waren, ik kan niet uitleggen hoe dankbaar ik ben voor de dingen die ik nooit begreep als kind dat opgroeide in een land dat niet om dit soort wijsheid gaf . In Nederland en in het Westen zien we veel van deze kennis als primitief, als kwakzalverij en misschien als hekserij, terwijl het de schat van de natuur is.
Nu zijn we op zoek naar zoveel oplossingen voor klimaatverandering, terwijl we alleen maar moeten terugkijken en onthouden waar we vandaan komen. Maar ik krijg ook veel wijsheid van vele andere mooie mensen met verschillende achtergronden die proberen de wijsheid te herstellen die de inheemse en inheemse mensen in zich dragen. Velen van hen zijn ook Nederlands, want die hadden we hier ook. Ik ben dankbaar om ook deze beweging te zien en dat ook deze mensen mij helpen en ondersteunen om als een boom te staan en mijn wortels te voelen zodat ik door het leven kan dansen. Ze weten wie ze zijn. Als je dit leest, bedankt!
Wat we het er allemaal over eens zijn, is dat we niet zullen genezen als we niet teruggaan naar onze wortels en om te onthouden waar we vandaan komen en om de kennis te eren die we allemaal al van binnen hebben. We zijn het er ook mee eens dat we dat zijn vergeten vanwege de patriarchale wereld die is gecreëerd. We moeten hiervan herstellen door de vrouwelijke energie en waarden te erkennen die overal ter wereld oprijzen.
De bewustzijnsverschuiving, de jonge vrouwelijke activist, de jongvolwassenen die staken voor klimaatverandering en de vele initiatieven gaan hier over kringloopeconomie en duurzaamheid. Hoe graag ik dit ook zie, ik zou willen waarschuwen dat we dit niet kunnen accepteren als we ons niet kunnen verbinden met onze natuur, met onze wortels. Dan maken we opnieuw de fout die we in het verleden hebben gemaakt. Het is des te belangrijker om je bewust te zijn van de vrouwelijke en mannelijke energieën en de bijbehorende waarden, deze te herkennen en te volgen in alles wat je doet. Als deze in balans zijn, sta je steviger en kun je nieuwe wortels schieten zodat de bomen die hieruit kunnen komen veel hoger en vruchtbaarder zijn dan ooit. Er is geen tekort aan mannelijke / mannelijke energie, daarom is het belangrijk om vrouwelijke / vrouwelijke energie te begunstigen en er een prioriteit aan te geven zodat ze hetzelfde niveau kan bereiken. Wanneer we terugkeren naar onze wortels, kunnen we niet ontkennen dat deze vrouwelijke energie en waarden door de eeuwen heen zijn onderdrukt in verschillende landen, culturen en religies.
In veel gevallen werden ook vrouwen voor dit doel begraven, levend verbrand en werden allerlei systemen bedacht om vrouwen, en dus sterke vrouwelijke energie, buitenspel te houden. Op de een of andere manier is het nog steeds aanwezig, letterlijk of verborgen achter een verborgen maar goed bewust systeem. Deze vrouwelijke energie is nodig om een leven weer op te bouwen, weer op te bouwen wat is afgebroken en om rekening te houden met het proces op langere termijn. We hebben beide energieën nodig (mannelijk en vrouwelijk), maar eerst moeten we herstellen wat onderdrukt is, zodat we weer wortel kunnen schieten en samen kunnen groeien.
Het niemandsland heeft ook iets negatiefs, namelijk dat we niet hoeven te zorgen voor het land waar we op staan, maar we zouden het moeten doen! Maar het herstel is belangrijk op persoonlijk en collectief niveau. Klimaatverandering is reëel en we kunnen de natuur en Moeder Aarde niet helpen als we niet erkennen dat onze wortels in de natuur liggen. Dat betekent ook dat wanneer we het over inclusie hebben, we moeten praten over onze positie in het ecologische systeem en moeten erkennen dat we weer natuur zijn en dat we allemaal één moeder hebben, moeder aarde. Dat brengt ons bij gelijkheid, liefde en vrede (innerlijk en uiterlijk). Daarom hebben we wetenschappers nodig, we hebben politici nodig, we hebben (sociale) ondernemers, vredesopbouwers en de inheemse bevolking en hun wijsheid nodig, de jongste en de oudsten (en natuurlijk nog veel meer), maar we hebben geen beleid nodig zonder de erkenningen van de punten hierboven.
Het is fundamenteel niet goed en heeft geen eerlijke wortels, wat betekent dat het opnieuw de verkeerde kant op zal groeien. Laten we naar binnen kijken, zodat we de buitenwereld beter kunnen bekijken en vaker gaan vragen waar kom je vandaan?