Mijn stagiaires van de opleiding directiesecretaresse/managementassistent komen tot nu toe allemaal uit het Westland. Het is hier niet ver vandaan, nog geen 5 kilometer, maar zo voel het soms wel door de grote verschillen. Den Haag is echt de grote stad voor hen. Het winkelcentrum hier op de hoek noemt mijn huidige stagiaire, Daphne, het dorp, want zo wordt in het Westland het centrum genoemd. Dus als zij een broodje gaat halen in de pauze, zegt ze dan ook ‘Ik ga even naar het dorp.’. Gisteren grapte ik zelf ‘Ik ga naar het dorp, even wat te eten en batterijen halen. Ga je mee?” Ze had het in het begin niet eens door maar moest later even lachen dat ik haar woordkeuze gebruikte.
Ik loop dus gisteren samen met Daphne in onze pauze een winkel in om batterijen te kopen voor de kerstverlichting op kantoor. Ze hoort een koppel met elkaar praten en kennelijk herkent zij hun accent, hun manier van doen en praten waarop ze zegt; “Ja, die komen opsekers uit het Westland. Dat hoor en zie je gewoon!” Ik lach van herkenning, want ik herken het ook inmiddels. Niet alleen maar door mijn stagiaires maar mijn ex-man kwam ook uit Poelijk (Poeldijk).
Een gangpad later begint een oudere mevrouw in een prachtige traditionele mintgroene djelleba, niet eentje uit het Midden-Oosten maar een echte traditionele djelleba uit Marokko, naar mij te knikken. Deze mevrouw trok mijn aandacht al door haar traditionele djelleba want deze je zie niet veel meer. Mevrouw wilde iets vragen over het bekende afwasmiddel, dat wel twee keer zo lang mee gaat, merk ik op. Ze praat Tamazight (a.k.a. Berbers) en Arabisch door elkaar. Ik begrijp wel wat basis Arabisch, als het maar uit het Marokkaanse dialect is, maar mijn moedertaal is het Tamazight. Ik vraag of ze Tamazight spreekt en gelukkig sprak ze dit wel. Ik help de mevrouw in het Tamazight, leg haar uit wat ze wil weten en sluit af met beslama, wees met vrede, een standaard afscheidsgroet onder de meeste Marokkanen.
Nadat we het ‘dorp’ uit lopen vraagt Daphne: “Hoe wist die mevrouw nou dat je Marokkaanse bent?” waarop ik antwoord: ‘Tja, zoals jij wist dat dat stel uit het Westland komt. Soms kun je het zien, soms moet je het testen en navragen en soms weet je het gewoon.” “Klopt.” Zegt ze lachend. We lopen terug, gooien de kerstverlichting aan en gaan verder met onze werkdag. Diversiteit beleef je gewoon in het alledaagse. Vind het toch even mooi om hier stil bij te staan. Het is dichterbij ons dan we vaak denken.
Ik vind het leuk en ook best grappig hoe mensen die ik al best lang en goed ken vaak toch even opkijken wanneer zij mij Tamazight horen praten. En soms gaat het van het Nederlands, Engels naar het Tamazight en dan weer van voor naar achter en terug. En soms raak ik ook even in de knoop en gebruik ik verschillende zinsopbouw door elkaar, maar dat hoort ook bij diversiteit net als het snel kunnen schakelen en kunnen manoeuvreren in verschillende culturen en gebruiken. Ik weet niet beter en probeer daarin andere mee te nemen.
Wat ik zelf erg leuk vind aan deze MBO studenten begeleiden tijdens hun stage is dat zij allemaal aan het eind zeggen dat ze ook een hoop nieuwe dingen hebben geleerd die ze niet tijdens hun studie leren. Het gaat dan om zaken als dingen over andere culturen leren, over diversiteit in de breedste zin van het woord en dat ze ook nieuwe dingen leren over milieu en duurzaamheid (wij scheiden hier ons afval en eten hier geen vlees). Daphne is 17 en rond volgende week haar stage en dan begint Lydia na de kerstvakantie, ook uit het Westland.