Vandaag zijn veel Marokkaanse ouders, ((over)groot)opa’s en oma’s van de eerste generatie officieel jarig.
Echter is dit vaak niet hun echte verjaardag.
Zij leefde in de natuur en bewogen mee met de seizoenen. Je ouders wisten in welk seizoen je was geboren of wat voor weer het was. Ook de leeftijd werd niet zo strikt bij gehouden in getallen maar gekoppeld aan een situatie die plaats vond in het dorp. Bijv. Die en die is dan en dan geboren want toen trouwde die en die.
Tijd was natuurlijk net als leeftijd, en dus net als het leven zelf.
Voor veel mannen van de eerste generatie gastarbeiders was het aanmaken van een paspoort vaker wel dan niet het eerste moment van een officiële registratie. Toen moest men van het dorp afrijden naar de stad om een paspoort aan te maken waar een registratie plaats vond. Een registratie van een seizoen of een situatie was dus niet voldoende. Voor het gemak kozen veel mannen en daarna voor hun vrouwen 1 januari as geboortedatum. En 1 juli is ook zo’n dag.
Een bijna vergeten generatie. Zonder hen en hun strijd waren wij hier niet. Zij hebben veel opgeofferd voor ons geluk en om ons een betere toekomst te bieden. Echter is in dit migratieproces en de druk op integratie veel waardevols verloren gegaan, inclusief de natuurkennis en -wijsheid.
Koester je ouders, ((over)groot) opa’s en oma’s. Ze verbinden ons nog met onze natuur en onze wortels. Houdt ze vast. Of als ze er niet zien, koester ze in je hart en maak zo verbinding met hen en je roots. Het maakt je heel en daarmee maken we hen heel. Zonder hun geboorte in hun roots was er geen geboorte van ons en hoe Nederland zich heeft ontwikkeld
Gefeliciteerd aan alle Yema’sen Ewwa’s! (moeders en vaders)
